Μαρία Καλύβα (Συγγραφέας)

Περίληψη του μυθιστορήματος
«Όταν ένας νοητός κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει... » Η ηρωίδα του βιβλίου, η Μελίνα, είναι μία εικοσιπεντάχρονη, δυναμική και αισιόδοξη κοπέλα. Το μέλλον μπροστά της θα έπρεπε να διαφαίνεται λαμπρό. Όμως ένα ψυχικό νόσημα, οι κρίσεις πανικού, κάνει την καθημερινότητά της αβάσταχτη και τη ζωή της σχεδόν ανυπόφορη. Δεν παραιτείται, δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να γιατρευτεί, παλεύει να σταθεί στα πόδια της, να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, να κερδίσει τη ζωή της.
Σύμμαχοι και συμπαραστάτες της σε αυτόν τον αγώνα η οικογένειά της και η φίλη της Αγγελική. Δίπλα της πάντα, διακριτικά, υποστηρικτικά χωρίς να την πιέζουν.
Και ο έρωτας; Τι ρόλο θα παίξει στη ζωή της; Θα είναι αυτός η κινητήριος δύναμη που χρειάζεται για να προχωρήσει; Μήπως η δύναμη αυτή κρύβεται μέσα της;


ΑΠΟΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Η ολοένα και ταχύτατα εξαπλούμενη «νόσος», δεν είναι επιλεκτική. Δεν κάνει διακρίσεις. Ας είσαι πλούσιος ή φτωχός. Άνδρας ή και γυναίκα. Νέος ή ηλικιωμένος. Ας έχει η επιδερμίδα σου οποιοδήποτε χρώμα. Ας είσαι κοντός, χοντρός, ψηλός, ή υπερβολικά αδύνατος. Ας είσαι και ό,τι άλλο... Δεν σε ρωτά. Δεν παίρνει την άδεια σου πριν έρθει. Προτού σε επισκεφθεί. Δεν έμαθε από τρίτους για εσένα. Ούτε μπορεί κάποιος τρίτος να μεσολαβήσει για να φανεί επιεικής μαζί σου. Απλώς συμβαίνει. Δεν το περιμένεις. Δεν είσαι καν προετοιμασμένος. Δεν το επιδιώκεις. Δεν το θέλεις. Όλοι το απεχθάνονται, και όσοι έστω και μία φορά το ένιωσαν, παρακαλούν να είναι και οι τελευταίοι. Να μην υπάρξουν άλλα «θύματα». Άλλοι να υποφέρουν. Τέτοιου είδους πλάσματα είναι λοιπόν... Τέτοιου επιπέδου... Τέτοιος πνευματικής κατάστασης... Τέτοια ψυχή έχουν οι άνθρωποι... ΟΙ AΝΘΡΩΠΟΙ... της διπλανής μας πόρτας.
Στις μέρες μας είναι αδικαιολόγητο, τουλάχιστον αστείο να επικαλείσαι το «δεν γνώριζα». Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το «δεν θέλω να μάθω» είναι. Το «γυρνώ επίτηδες την πλάτη μου». Το «απέχω συστηματικά και σε πλήρη συνείδηση από ομοίου τύπου συζητήσεις», διότι με θλίβουν, μου χαλούν το κέφι, διότι «νομίζω» πως δεν με αφορούν.